Κρεατικα χωρις γαλοπουλα παρμεζανα

Συνήθως τα λεμόνια μας τα αφήνουμε πάνω στο δέντρο μέχρι να τα χρειαστούμε κι έτσι μας κρατάνε μέχρι το καλοκαίρι. Βέβαια, αφού έχουν ωριμάσει πια, πέφτουν[...]

Συχνά βρίσκω πολύ πιο εντυπωσιακά τα συνοδευτικά, τα ταπεινά πιάτα που καλούνται να παίξουν δεύτερο ρόλο πλάι στα κρέατα και τα πουλερικά - τους πρωταγωνιστές[...]

Τώρα είναι η εποχή του περίπατου στην εξοχή. Έπαψε η ζέστη και δεν άρχισε το κρύο, ο ήλιος είναι γλυκός και ο αέρας φρέσκος κι ελαφρύς... Εδώ γύρω η άγρια[...]

Διπλή χαρά, νομίζω, έχουν τα καλοκαιρινά τραπέζια. Πρώτα πρώτα τα χρώματα: όλα ευφορικά και αισιόδοξα, ντομάτες στην καλύτερη ώρα τους, κολοκυθάκια[...]

Την Εύη Βουτσινά τη διαβάζω χρόνια. Σε τακτά διαστήματα, ξεφυλλίζω τα βιβλία της γιατί αξίζει να διαβάζεις ιδέες αλλά και καταγραφές αναζητήσεων ανά την[...]

Με πολλά καραμελώνει ωραία το κρέας: καστανή ζάχαρη, μαρμελάδα, μαρινάδες της στιγμής όμως αξεπέραστο στο γλασάρισμα βρίσκω το μέλι. Για τις ώρες της μεγάλης[...]

[photo: Εύη Σκούρα] Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα με μια σακούλα φρεσκοκομμένα κόκκινα κορόμηλα από δέντρο φίλων, χωρίς φυτοφάρμακα, χωρίς λιπάσματα.[...]

(photo: Κική Τριανταφύλλη) Τα μεσημέρια της Κυριακής ανήκουν στην οικογένεια και στους στενούς σου φίλους και στο τραπέζι βγαίνει κρέας. Λέμε τώρα[...]

Πώς γεννιέται μια νέα συνταγή; Πώς διαφορετικά υλικά παντρεύονται με επιτυχία, πρώτα στο μυαλό και μετά στην κατσαρόλα; Αρκετές φορές έχω αναρωτηθεί πάνω στο[...]

Κάθε τέτοια εποχή, με τα τελευταία σύκα φτιάχνω το τσάτνεϊ που καταναλώνει ο άντρας μου όλο τον χρόνο με κρύο κρέας, μπιφτέκια και κεφτέδες. Το έμαθα από την[...]

Ο γηραιός θείος τότε δεν ήταν γηραιός. Παλικαράκι ήταν 18 ετών. Στην Αθήνα του 1945. Ο νεαρός τότε θείος, ορφανός και με μια λίγο μεγαλύτερη αδελφή να πρέπει[...]

[photo: Νικος Μορόπουλος] Αν κάποιος μου πει ότι έχω ξαναγράψει για την χοιρινή κοιλιά, θα έχει δίκιο. Ούτε μία, ούτε δύο ούτε τρεις φορές όμως φτάνουν για να[...]