Μια πολύ όμορφη συνταγή για όλες τις εποχές απο την εκπομπή του Ηλία Μαμαλάκη. Τι χρειαζόμαστε: 300 γρ. ρεβύθια μουλιασμένα για 12 ώρες 3 κρεμμύδια μέτρια 2 σκελίδες σκόρδο 1 κ.σ. αλάτι 1 πρέζα πιπέρι 1 κ. γ. μπούκοβο γλυκό 1 κ.σ. εστραγκόν 1 ποτήρι νερού νερό 260 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του Μαιντανό 150 γρ. γαρίδες καθαρισμένες και βρασμένες 1 ποτήρι κρασιού ούζο μαστίχας Για τη σός: 1 κεσέ ( 200 γραμμ) γιαούρτι στραγγιστό 2 κ.σ. ταχίνι 1/2 κ.γ. μέλι 4 - 5 σταγόνες λεμόνι 0,25 γρ. σαφράν Ηλιέλαιο για τηγάνισμα Κόβετε και καθαρίζετε τα κρεμμύδια. Ψιλοκόβετε τον μαιντανό. Βράζετε τις γαρίδες, τις καθαρίζετε και βγάζετε το εντεράκι τους και τις κόβετε στα δύο. Σ ένα μπλέντερ αλέθετε τα μουλιασμένα ρεβύθια και τα αδειάζετε σ' ένα μπόλ μεγάλο. Στο ίδιο μπλέντερ αλέθετε τα κρεμμύδια και τα αδειάζετε και αυτά στο μπόλ με τα ρεβύθια. Ψιλοκόβετε και τις σκελίδες σκόρδο και τις προσθέτετε στο μπόλ. Αλατοπιπερώνετε. Τρίβετε λίγο εστραγκόν μέσα στο μπόλ και προσθέτετε το μπούκοβο. Αδειάζετε στο μείγμα ένα ποτήρι νερό και ανακατεύετε. Βάζετε το αλεύρι κουταλιά - κουταλιά συνεχίζοντας το ανακάτεμα. Προσθέτετε το ούζο, τις καθαρισμένες γαρίδες και τέλος τον ψιλοκομμένο μαιντανό και μία κουταλιά λάδι. Το μείγμα πρέπει να γίνει ένα πυκνό κουρκούτι. Πλάθετε τους ρεβιθοκεφτέδες και τους τηγανίζετε σε καυτό λάδι. Εν τω μεταξύ φτιάχνετε τη σός. Σ' ένα μπόλ βάζετε το γιαούρτι και προσθέτετε το ταχίνι, το μέλι, το σαφράν και 4 - 5 σταγόνες λεμόνι και ανακατεύετε καλά.

Η απλή και εύκολη ιδιαιτερότητα για το γιουβέτσι που σας προτείνω είναι το κρέας να ψηθεί στη σχάρα του φούρνου και από κάτω να μπει το ταψί με τη σάλτσα ντομάτας όπου θα μπει το κριθαράκι για να μαγειρευτεί. Έτσι το αρνάκι θα έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι ψημένο στα κάρβουνα ενώ τα ζουμάκια, πέφτοντας στο ταψί από κάτω, θα νοστιμεύουν το γιουβέτσι. Ο πρόλογος είναι του Ηλία Μαμαλάκη. Τι χρειαζόμαστε: 1 αρνίσια σπάλα γύρω στο 1 1/2 κιλό καλά σπασμένη από το χασάπη 6 σκελίδες σκόρδο 1 κουτ. σούπας σκόρδο 1 κουτ σούπας ρίγανη μπόλικο αλατοπίπερο ανακατεμένο 1 φλυτζ. τσαγιού ελαιόλαδο 1 κιλό φρέσκες ντομάτες τριμμένες στον τρίφτη 2 κουτ. σούπας πελτέ 1 μεγάλο κρεμμύδι τριμμένο στον τρίφτη 1/2 κιλό κριθαράκι αλάτι , πιπέρι Κόβουμε τις σκελίδες σκόρδο στη μέση. Ανοίγουμε μικρές τρυπούλες με ένα μαχαιράκι στο κρέας και τις χώνουμε μέσα. Τρίβουμε το κρέας με τα χέρια μας, με μπόλικο αλατοπίπερο μαζί με τη ρίγανη με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να κολλήσουν επάνω. Ακουμπάμε το κρέας στη σχάρα του φούρνου φροντίζοντας να είναι σε ίδια απόσταση από τη κορφή μέχρι τον πάτο. Από κάτω βάζουμε ένα μεγάλο ταψί του φούρνου, ρίχνουμε μέσα τις τριμμένες ντομάτες, διαλύουμε τον πελτέ σέ ένα ποτήρι με νερό και το αδειάζουμε μέσα στο ταψί, ρίχνουμε μέσα το τριμμένοκρεμμύδι,μπόλικο πιπέρι, ανακατεύουμε καλά με ένα κουτάλι, να γίνουν ομοιογενή τα υλικά, περιχύνουμε το κρέας με το λάδι και ξεκινάμε να το ψήνουμε στους 170. Το αφήνουμε έτσι για 45 λεπτά χωρίς να το γυρίσουμε. Πάνω στα 45 λεπτά, γυρίζουμε ανάποδα το κρέας, να αρχίσει να ψήνεται και από την άλλη μεριά και ρίχνουμε μέσα στο ταψί με την ντομάτα τοκριθαράκι, ανακατεύοντας καλά για να πάει παντού. Αλατίζουμε ελαφρά. Συνεχίζουμε το ψήσιμο και στα 20 λεπτά ανοίγουμε το φούρνο, ανακατεύουμε το κριθαράκι και, αν χρειαστεί, προσθέτουμε λίγο νεράκι ακόμα. Συνεχίζουμε το ψήσιμο για 25 λεπτά, μέχρι το κρέας να γίνει τρυφερό και το κριθαράκι να φουσκώσει καλά.

Το πέστο υπάρχει σε 2 εκδοχές,για μένα. Η μια είναι η κλασσική ιταλική με παρμεζανα,βασιλικό, κουκουνάρι και η άλλη του Ηλ.Μαμαλάκη με δυόσμο,αμυγδαλα και Σαν Μιχάλη ....αγαπώ την ελληνική εκδοχή αν και ενίοτε κάνω και την ιταλική,βάζοντας όμως πάντα αμυγδαλο γιατί δε μ'αρέσει καθόλου το κουκουνάρι Σας δίνω και τις 2...τις αναλογίες τις προσαρμόζετε κατα τα γούστα σας ... 100 γρ.φρέσκο δυόσμο(και ο ξερος καλός ειναι)/βασιλικός 100 γρ ελαιόλαδο 100 γρ Σαν Μιχάλη τριμμενο/παρμεζάνα reggiano 100 γρ αλεσμενα αμύγδαλα/κουκουνάρι 1 σκελίδα σκόρδο 3 κ.σούπας ξύδι(ή και περισότερο) λιγο αλάτι-πιπερι Η εκτέλεση απλή.Χτυπάμε στο μπλεντερ το λάδι,το σκορδο,το δυόσμο(ή τον βασιλικό για την ιταλική εκδοχή) ώσπου να γίνουν ένας παχύρευστος πολτός,αν είναι πολύ πηχτός ρίχνουμε μερικές κουταλιές νερακι.Προσθέτουμε τ'αμύγδαλα(ή το κουκουνάρι) και στη συνέχεια το τυρί.τελευταίο μπαινει το ξύδι.Δοκιμάζουμε και διορθώνουμε με επιπλεον ξύδι,αλατι και πιπέρι. Διατηρείται σε βάζο στο ψυγείο για αρκετό καιρό,αρκει η επιφανειά του να σκεπάζεται με λίγο λαδάκι. Είναι σούπερ με μακαροναδα,φυσικά,αλλά και ψητά μπιφτεκια και λαδερά φαγητά(τελειο με τα φασολακια του καλοκαιριού)

Ένας χαλβάς διαφορετικός, πολύ πολύ εύγευστος και αρωματικός. ΥΛΙΚΑ 2 1/2 φλιτζάνια σιμιγδάλι 5 φλιτζάνια γάλα 1 κουταλιά της σούπας αμύγδαλα χοντροκομμένα 150 γραμμάρια βούτυρο ή μαργαρίνη 2 φλιτζάνια ζάχαρη ΕΚΤΕΛΕΣΗ Σε μια κατσαρόλα σοτάρουμε το σιμιγδάλι και τα αμύγδαλα χωρίς βούτυρο, σε μέτρια φωτιά μέχρι να αλλάξει χρώμα το σιμιγδάλι. Σε άλλη κατσαρόλα βάζουμε το γάλα, το βούτυρο και την ζάχαρη και τα βράζουμε. Μόλις το σιμιγδάλι ροδίσει καλά, το αδειάζουμε μέσα στο γάλα και σε μέτρια φωτιά βράζουμε ανακατεύοντας συνεχώς μέχρι να δέσει το μείγμα και να κάνει φουσκάλες!!! Αφήνουμε να σταθεί για λίγο και μετά τον αδειάζουμε σε φόρμα. Την συνταγή την διάβασα σε τηλεπεριοδικό και έλεγε οτι ήταν από τα χέρια του Ηλία Μαμαλάκη. Είναι ένα υπέροχο γλυκό τελείως διαφορετικό στη γεύση από τον συνηθισμένο χαλβά. Χρησιμοποίησα φρέσκο γάλα με 2% λιπαρά και βούτυρο γάλακτος. Και ο γιος μου και ο άντρας μου ξετρελλάθηκαν! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ! Λίλα

200 γρ ρυζι λαδι αλατι Aπλά σωτάρουμε ας πουμε το ρυζι και μετά του βαζουμε το νερο  που αναλογει και αλατι και βραζουμε σε χαμηλή φωτια. Την φάση την εκανα μετά απ οταν  ειχα παρει μεσω τσατ συνταγη για μανεστρα [ποντιακη συνταγη]   που σωτάρανε την μανέστρα [κριθαρακι].  Μετά έμαθα οτι έτσι το εκανε η προγιαγια μου :ρ δεν μετρω με γραμμαρια, βαζω δυομιση σεσουλακια ρύζι, που στον ογκο ειναι σαν δυομιση φλυτζανια , και βαζω το ιδιο νερο . Δλδ 1 κουπα ρυζι μια κουπα νερο.   Σαν συνταγη την ειχε ο μαμαλάκης απο μια αιγυπτια μαγειρισα.. αλλα αυτη εβαζε κι αλλα πραματα. Μαστιχα, λιπος [δεν θυμαμαι απο τι ζωο] και αλλα πραμματα σάλτσες και τέτοια, την φαντασια σας βάλτε ενα γρηγορο που κανω, κοβω ενα κρεμυδι, το σωταρω και ριχνω και  μανιταρια , και αφου γινει συτο το ριχνω στο ετοιμο ρυζι και ανακατευω

Προκειται για μια σπανια πιτα που φτιαχνεται στην Κεφαλονια και που πραγματικα οταν την ειδα με προκαλεσε να την φτιαξω να την δοκιμασω γευστικα και να μεινω κυριολεκτικα με το στομα ανοιχτο... οχι μονον εγω,αλλα και οσοι τυχεροι προλαβαν να την δοκιμασουν!!! Εχω κανει καποιες αλλαγες στον τροπο παρασκευης,οπως αντι να το ψησω ελαχιστα στο τηγανι το χταποδι και να το σβησω με ξυδι,εγω το εβρασα μεχρι να μαλακωσει και μετα ακολουθησα πιστα την οποια διαδικασια ειχε το μαγειρεμα του. ΥΓ:Επισης αντι για ετοιμο χωριατικο φυλλο,προτιμησα να ανοιξω δικο μου,και στην γεμιση προσθεσα και ανηθο εκτος τον μαιντανο που αναγραφει η συνταγη..Ιδανικη και για τις ημερες νηστειας που διανυουμε. ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕΙ!!! ΥΛΙΚΑ 1 πακετο χωριατικο φυλλο 1 χταποδι γυρω στο 1 κιλο καλα καθαρισμενο 2 σκ.σκορδο ψιλοκομμενο 1 μεγαλο κρεμμυδι ξερο ψιλοκομμενο 1 φλ.τσαγιου μαιντανο ψιλοκομμενο 10 κλωναρακια ανηθο ψιλοκομμενο (προαιρετικα)για τα δικα μου γουστα ταιριαζει 2 ντοματες ξεφλουδισμενες και ξεσποριασμενες κομμενες σε κυβακια 1 πρεζα μοσχοκαρυδο 1 φλ.τσαγιου ελαιολαδο Λαδι για το αλειμμα των φυλλων 1 φλυτζανακι μικρο του καφε ρυζι (εγω εβαλα κιτρινο για να ειναι σπυρωτο) Αλατι Πιπερι ΕΚΤΕΛΕΣΗ Καθαριζουμε πολυ καλα το χταποδι,το πλενουμε και το βαζουμε σε κατσαρολα με νερο να σιγοβρασει μεχρι να μαλακωσει. Στη συνεχεια το στραγγιζουμε το αφηνουμε λιγο να κρυωσει και σε ξυλο κοπης το κοβουμε σε πολυ μικρα κομματακια. Σε τηγανι βαθυ η'κατσαρολα ριχνουμε το λαδι να ζεσταθει και σωταρουμε το κρεμμυδι με το σκορδο, κατοπιν ριχνουμε το χταποδακι το σωταρουμε κι αυτο, ριχνουμε τις ντοματες, το μαιντανο,το μοσχοκαρυδο το ρυζι, ανηθο,αλατι ,πιπερι ανακατευουμε και το αφηνουμε να βρασει 5-6 λεπτα να μειωθουν τα υγρα,αλλα να μην στεγνωσει η γεμιση. Ετσι κι αλλιως το ρυζι θα τραβηξει τα υπολοιπα υγρα. Αφου ετοιμαστει η γεμιση την αφηνουμε να κρυωσει. Σε ενα ταψι μεσαιου μεγεθους καλα λαδωμενο στρωνουμε 3-4 φυλλα λαδωνοντας τα ενα-ενα. Αδειαζουμε την γεμιση την στρωνουμε να παει παντου ομοιομορφα, και την σκεπαζουμε με αλλα 3-4 φυλλα λαδωνοντας και αυτα ενα-ενα. Χαραζουμε την πιτα την ραντιζουμε με λιγο νερακι και την ψηνουμε σε προθερμασμενο φουρνο στους 180 βαθμους μεχρι το φυλλο να ερθει να ροδισει και να γινει χρυσο. Η πιτουλα τρωγεται και ζεστη και κρυα..κατα το δικο μου γουστο κρυα ειναι ακομα καλυτερη!!! ΥΓ : Αν θελετε να ανοιξετε μονες σας φυλλο πατηστε ΕΔΩ να δειτε τα υλικα. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!! Η συνταγη ειναι του Η.Μαμαλακη Ετικέτες ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ , ΝΗΣΤΙΣΙΜΑ , ΠΙΤΕΣ

Αφού γνώρισε και σιγά - σιγά ανακαλύπτει τον μυστηριώδη και γοητευτικό κόσμο της μαγειρικής, ο εργένης αποφάσισε να μοιραστεί τα επιτεύγματά του με φίλους και γνωστούς, ετοιμάζοντας, μέρες που είναι, μια μικρή μάζωξη εν είδει ρεβεγιόν - κοινώς, φαγοπότι. Καταστρώνοντας λοιπόν το μενού της επικείμενης βραδιάς συνειδητοποιεί πως η δράση πρέπει να μεταφερθεί από το τραπέζι στον μπουφέ (το ίδιο έπιπλο στην ουσία, χωρίς καρέκλες), με διάθεση γιορτινή αλλά εδέσματα εύκολα στην ετοιμασία τους και ασφαλώς οικονομικά. Δύο οι βασικοί κανόνες για κάθε πάρτυ που προβλέπει φαγητό: πρώτον, όλα θα πρέπει να τρώγονται στα όρθια - ει δυνατόν και με τα χέρια - καθώς ο εξοπλισμός του μοναχικού του νοικοκυριού δεν επιτρέπει πολυτέλειες. Όπου σερβίτσια και μαχαιροπήρουνα, χάρτινα πιάτα και οδοντογλυφίδες. Επομένως σαλτσερά φαγητά και ζυμαρικά καλύτερα να μένουν για ολιγομελή τραπεζώματα. Δεύτερον, οι καλεσμένοι σίγουρα θα είναι περισσότεροι από τους προβλεπόμενους («είπα και σε δυο φίλους», «δεν σε πειράζει να φέρω και τον ξάδερφό μου;»), οπότε σοφά υπολογίζει εξ αρχής περισσότερο φαγητό για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι, δηλαδή χορτασμένοι. Επί το έργον, στήνοντας τον μπουφέ, η αρχή γίνεται με εκείνο που οι περισσότεροι θα αναζητήσουν, τους μεζέδες από κρέας. Πιστός στον ταπεινό προϋπολογισμό του, θα επιλέξει εδέσματα που συνδυάζουν το χαμηλό κόστος με τη χορταστική ποσότητα. Με τα εμβληματικά για κάθε πάρτυ, από την εφηβεία του ακόμα, λουκάνικα κοκτέιλ, τους αγαπημένους όλων κεφτέδες και το πασπαρτού κοτόπουλο ετοιμάζει λοιπόν τα βασικά του μπουφέ. Όσο οι μέρες περνούν, θα εντοπίσει τις πλέον ταιριαστές συνταγές για τα νόστιμα συνοδευτικά τους και, φυσικά, τα γλυκίσματα. Photo: fionasjapanesecooking.blogspot.gr Εκδοχή πρώτη: λαχταριστά, μεθυσμένα λουκανικάκια - για περίπου 50 χρειάζονται ωμά λουκάνικα “κοκτέιλ” 100 γραμμάρια από μαρμελάδα πορτοκάλι 2 κ.σ. χυμός λεμονιού ¼ φλιτζ. βότκα αλάτι και πιπέρι Η ιδέα ανήκει στην ιέρεια των απλών συνταγών και προσωπική του - εν αγνοία της - εκπαιδεύτρια στα της κουζίνας, Nigella Lawson. Με έμπνευση από το περιλάλητο κοκτέιλ Cosmopolitan προτείνει την ετοιμασία των λουκάνικων ως εξής:
Ζεσταίνουμε τον φούρνο στους 200 βαθμούς και στρώνουμε ένα ρηχό ταψί με αλουμινόχαρτο ή χαρτί φούρνου. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τη μαρμελάδα, τον χυμό λεμονιού και τη βότκα. Όσο πιο λεία υφή έχει η μαρμελάδα, τόσο καλύτερα θα καλύψει τα λουκανικάκια κατά το ψήσιμο, οπότε προσέχουμε να μην έχει μεγάλα κομμάτια φρούτου. Απλώνουμε τα λουκάνικα στο ταψί και τα περιλούζουμε με το μίγμα. Ανακατεύουμε καλά ώσπου η σάλτσα να τα καλύψει όλα - αν δεν αρκεί, φτιάχνουμε λίγη ακόμα με τον γνωστό τρόπο. Αφήνουμε τον φούρνο στην ίδια θερμοκρασία και ψήνουμε για περίπου 50 λεπτά με μία ώρα, κουνώντας το ταψί ανά 20 λεπτά, ώστε να ψηθούν ομοιόμορφα απ' όλες τις πλευρές. Ίσως η μαρινάδα φαίνεται μπόλικη και αραιή - δεν ανησυχούμε, μόλις τελειώσει το ψήσιμο, θα έχει μετατραπεί σε λαχταριστό σιρόπι και τα λουκανικάκια θα θυμίζουν ζουμερές καραμέλες. Ξεφουρνίζουμε και προσθέτουμε αλάτι και πιπέρι ανακατεύοντας. Σερβίρουμε σε πλατιά πιατέλα, ιδεωδώς με αρκετή μουστάρδα στο πλάι. Photo: livinglou.com Αν τώρα για τον μπουφέ του επιλέξει λαχταριστά μπουτάκια, θα χρειαστεί: 8 μπούτια κοτόπουλου μία σκελίδα σκόρδο λιωμένη (ή παραπάνω, αν το έχει σε εκτίμηση) αλάτι, κύμινο, πάπρικα, πιπέρι 6 κ.σ. μέλι 1 κ.γ. ξύδι ελαιόλαδο * Ασφαλώς οι ποσότητες (και τα μπουτάκια) αυξάνονται ανάλογα με τα άτομα και την πείνα. Ξεκινάμε όπως πριν, στρώνοντας ένα ταψί με χαρτί φούρνου που αλείφουμε ελαφρώς με λάδι. Ο φούρνος ζεσταίνεται στους 180 °C. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε λίγο λάδι, αλάτι, σκόρδο, μπαχαρικά και με το μίγμα τρίβουμε με ένταση τα μπουτάκια. Τα τοποθετούμε στο ταψί και ψήνουμε για 5 λεπτά από κάθε πλευρά. Όσο το κοτόπουλο ψήνεται, ανακατεύουμε σε ένα ποτήρι το μέλι και το ξύδι. Μετά τα 10 λεπτά, και αφού το κοτόπουλο έχει αρχίσει να ροδίζει, το βγάζουμε από τον φούρνο και αλείφουμε επιμελώς τις δύο πλευρές κάθε μπουτακίου. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω από το στρωμένο μας ταψί - λιγότερα σκεύη, λιγότερο πλύσιμο, λιγότερος κόπος. Γρήγορα στον φούρνο για ένα με δύο λεπτά ακόμα και, επειδή η πρώτη στρώση σίγουρα θα στεγνώσει γρήγορα, ξανά έξω και πάλι αλείφουμε με το υπόλοιπο ξυδόμελο. Τώρα πια χρειάζονται δύο με τρία λεπτά ψησίματος από κάθε πλευρά και τα μπουτάκια έφυγαν για τον μπουφέ. Και εδώ η μουστάρδα ας βρίσκεται κάπου κοντά - πολλοί θα την αναζητήσουν. Photo: parmesan.com Τρίτη επιλογή, το έτερο σήμα κατατεθέν των πάρτυ: κεφτέδες. Για περίπου 40 κεφτέδες με μια μικρή έκπληξη, την ελαφρώς τυρένια γεύση τους, είναι απαραίτητα: 1 φλιτζάνι τρίμματα από μπαγιάτικο ψωμί 2 αυγά 1 φλιτζάνι παρμεζάνα τριμμένη 1 κιλό κιμά της αρεσκείας μας Ο φούρνος ανάβει στους 200 βαθμούς και εμείς ετοιμάζουμε τους κεφτέδες. Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατεύουμε καλά τα τρίμματα του ψωμιού, τα αυγά και το τυρί. Προσθέτουμε τον κιμά και ζυμώνουμε καλά για να μοιραστούν σωστά τα υλικά. Στο γνωστό ρηχό ταψί στρώνουμε αλουμινόχαρτο ή δυο φύλλα χαρτί φούρνου. Με το κουτάλι της σούπας ξεχωρίζουμε από το μίγμα ένα προς ένα τα κεφτεδάκια και τα πλάθουμε σφαιρικά. Αλείφουμε ελαφρώς με ελαιόλαδο για να μη στεγνώσουν - ο κιμάς μας θα φτάσει περίπου για 40 κεφτέδες. Τους τοποθετούμε στο ταψί σε ίσες αποστάσεις - θυμόμαστε πως θα συρρικνωθούν κάπως κατά το ψήσιμο - και ψήνουμε για 20 με 25 λεπτά, μέχρι να πάρουν καστανό χρώμα. Κανείς δεν θα πει όχι σε λίγη μουστάρδα ή κέτσαπ που θα τους συνοδεύουν στην πιατέλα. Για τους ορεξάτους, η γλυκόξινη σάλτσα του Ηλία Μαμαλάκη θα ταιριάξει θεσπέσια. Αποστολή εξετελέσθη - το βασικό μέρος του μπουφέ έχει τακτοποιηθεί και ήδη τα κέφια ανεβαίνουν. Επόμενος στόχος: συνοδευτικές λιχουδιές και γλυκίσματα.

Ας μιλήσουμε για το κριθαράκι. Κατά τη γνώμη μου ένα παρεξηγημένο ζυμαρικό, το οποίο δυστυχώς δε χρησιμοποιούμε τόσο όσο θα έπρεπε στην ελληνική κουζίνα. Στις κουζίνες των παραδοσιακών μαγειρισσών συνήθως το βρίσκουμε μόνο σε γιουβέτσι, και πουθενά αλλού. Στα παλιά δε εστιατόρια, αν δεν ανήκαν στην κατηγορία του κλασικού μαγέρικου, μπορεί να μην υπήρχε καν ως υλικό στην κουζίνα. Τα τελευταία χρόνια ευτυχώς, μαζί με πολλά άλλα παραδοσιακά υλικά, έχει αρχίσει να βρίσκει τη θέση που του αξίζει στην κουζίνα. Το αναμιγνύουμε με θαλασσινά, που τους πάει πάρα πολύ, με κοτόπουλο, με λαχανικά, και φυσικά, ανακαλύψαμε ότι χρησιμοποιώντας την τεχνική του ιταλικού ριζότο, γίνεται ο πρωταγωνιστής ενός απλού μεν, ιδιαίτερα γευστικού πιάτου, που αναδεικνύει τη γεύση του ίδιου του ζυμαρικού. Για μένα προσωπικά ανήκει στα υλικά που αν λείπουν από το ντουλάπι της κουζίνας, μπορεί να πάθω πανικό. Τώρα που το είπα, να θυμηθώ κάποτε να κάνω μια ανάρτηση με όλα τα υλικά που όταν λείπουν από το ντουλάπι ή το ψυγείο μου παθαίνω πανικό, θα γελάσετε πολύ. Anyway … Οι λόγοι που έχω είναι απλοί. Πρώτον: Γυρνάς από τη δουλειά, δεν έχεις φαγητό στο σπίτι, βαριέσαι να πας σούπερ μάρκετ, και το κυριότερο, πεινάς. Λίγο κριθαράκι, λίγος χυμός ντομάτας (βλέπε υλικά/πανικός), λίγο νεράκι, λίγα μυρωδικά, λίγο τριμμένο τυράκι, και σε 20 λεπτάκια τρως. Δεύτερον: όπως έχω πει κι εδώ , κατά το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης μου είχε σταθεί επάξια στα δύσκολα (ξέρετε…). Το έτρωγα και σκέτο, βρασμένο μόνο σε νεράκι. Δεν είναι τυχαίο νομίζω που τώρα ο μικρός το αγαπάει πολύ….. Τρίτον: αυτή εδώ η συνταγή. Ή μάλλον, όχι απαραίτητα αυτή η συγκεκριμένη, αλλά γενικότερα κάποια συνταγή για κριθαρότο που μπορεί να μου έρθει στο μυαλό, ανάλογα με το τι άλλο έχω στο σπίτι, ή τι όρεξη έχουμε τη συγκεκριμένη μέρα . Το να φτιάχνω ριζότο είναι μια από τις αγαπημένες μου μαγειρικές διαδικασίες, και όπως σας έχω ξαναπεί και εδώ , είναι και η σπεσιαλιτέ μου. Μπορεί για κάποιους το να κάτσεις πάνω από μια κατσαρόλα και να ρίχνεις λίγο λίγο το ζωμό και να ανακατεύεις μέχρι να κουλαθεί το χέρι σου να είναι κάτι που θα απέφευγαν (και γιατί άραγε, έτσι όπως το περιγράφω), ειδικά μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, αλλά όχι για μένα. Για μένα την περίεργη, μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός τρόπος αποσυμπίεσης, χαλάρωσης και αυτοσυγκέντρωσης. Εσύ, η κουτάλα σου και η κατσαρόλα σου. Όταν λοιπόν πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα ότι μπορώ να κάνω το ίδιο με το αγαπημένο μου κριθαράκι (νομίζω είχα πρωτοδεί να το κάνει ο Ηλίας Μαμαλάκης), σχεδόν ενθουσιάστηκα. Δοκιμάστε το με ό,τι έχετε στο σπίτι, πειραματιστείτε με μυρωδικά, λαχανικά, κοτόπουλο, θαλασσινά, δοκιμάστε διαφορετικά τυριά στο τέλος, και βρείτε κι εσείς το δικό σας αγαπημένο. Το δικό μου αγαπημένο πάντως, μετά από αρκετές δοκιμές, είναι αυτό. Μπορεί να είναι απλό, είναι όμως το απόλυτο καλοκαιρινό comfort food . Γιατί ποιος είπε ότι χρειαζόμαστε comforting μόνο το χειμώνα…. Η συνταγή 300 γραμ. κριθαράκι χοντρό 3 κ.σ. ελαιόλαδο 1 μεγάλο κρεμμύδι 1 σκελίδα σκόρδο 200 ml λευκό κρασί 800 ml ζωμό κότας 500 γραμ. τοματίνια βελανίδια 10 ελιές (χωρίς το κουκούτσι) ή 3 κ.σ. ελιές κομμένες σε φέτες (έτοιμες) ½ κ.γ ζάχαρη 3-4 κλωναράκια φρέσκια ρίγανη αλάτι, πιπέρι 200 γραμ. κατίκι Δομοκού (και επιπλέον για το σερβίρισμα) Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο, ή τα λιώνουμε στο multi . Σε μία ρηχή και πλατιά κατσαρόλα που έχει κάψει καλά, ρίχνουμε το ελαιόλαδο και σωτάρουμε ελαφρώς το κρεμμύδι και το σκόρδο. Ρίχνουμε και το κριθαράκι, ανακατεύοντάς το για λίγο, έτσι, στεγνό. Σβήνουμε με το κρασί, περιμένουμε για λίγο μέχρι να εξατμιστεί το αλκοόλ, και ρίχνουμε τα μισά τοματίνια, κομμένα στη μέση, και λίγο από το ζωμό της κότας, περίπου το ¼. Αλατοπιπερώνουμε, βάζουμε τη ζάχαρη και ανακατεύουμε συνεχώς, μέχρι το κριθαράκι να πιει το ζωμό. Προσθέτουμε τις ελιές και άλλο ¼ του ζωμού και συνεχίζουμε ανακατεύοντας συχνά. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία άλλη μια φορά. Πριν ρίξουμε τον τελευταίο ζωμό, δοκιμάζουμε. Θα πρέπει το κριθαράκι να έχει μαλακώσει πολύ, και η σάλτσα να έχει ήδη σχεδόν δέσει. Ρίχνουμε τα φυλλαράκια της φρέσκιας ρίγανης και τον τελευταίο ζωμό. Μόλις το φαγητό πιει όλο το υγρό (να μη στεγνώσει και τελείως όμως), αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το κατίκι, ανακατεύοντας ώστε να μοιραστεί ομοιόμορφα στο φαγητό, κλείνουμε το καπάκι και αφήνουμε το φαγητό να ξεκουραστεί, τουλάχιστον 10-15 λεπτά πριν σερβίρουμε. Tips - Ο ζωμός που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να είναι ζεστός, για να μη ρίχνει τη θερμοκρασία του φαγητού, κάθε φορά που θα προσθέτουμε. - Όταν κάνω φαγητά που έχουν φρέσκια ντομάτα στη σάλτσα, πολλές φορές προσθέτω αντί για ζάχαρη, ½ κ.γ. γλυκιά πάπρικα - Αυτή τη φορά που το έφτιαξα, δεν είχα τόσα πολλά τοματίνια, οπότε αντικατέστησα τα μισά που μπαίνουν στην αρχή με μία μεγάλη ντομάτα κομμένη σε κυβάκια.

Μαρμαρίτες είναι οι πίτες που φτιάχνονται τη παραμονή των Φώτων στη Σκύρο . Υπάρχουν δυο είδη: αυτές που φτιάχνονται με κόκκινο κολοκύθι και με μυζήθρα ή τυρί (σαν τυρόπιτες), για την ημέρα των Φώτων και οι νηστίσιμες, που γίνονται μόνο με σταφίδες και κόκκινη κολοκύθα, για την παραμονή. Ψήνονται στο τζάκι πάνω σε μεγάλα κεραμίδια ή τούβλα. Τι θα χρειαστείτε ½ μέτρια κολοκύθα 1 κιλό περίπου 1 κρεμμύδι τριμμένο 100 γραμμ κεφαλογραβιέρα κανέλα μπαχάρι τριμμένο 1 κ. γλυκού τριμμένο ξηρό δυόσμο αλάτι, πιπέρι 1 φλ. του καφέ λάδι ½ κιλό ζύμη για φύλλο Τι θα κάνετε: Για τη γέμιση: Καθαρίζετε και τρίβετε στο τρίφτη το κρεμμύδι. Τρίβετε το τυρί. Ξεφλουδίζετε τη κολοκύθα, αφαιρείτε τα σπόρια και τις ίνες, τη κόβετε κομμάτια, τη βράζετε να μαλακώσει και στη συνέχεια την αλέθετε σε μύλο να γίνει πουρές. Αδειάζετε σε ένα μπολ το πουρέ της βρασμένης κολοκύθας, προσθέτετε αλάτι, λίγη κανέλα, τριμμένο μπαχάρι, τριμμένο ξερό δυόσμο, πιπέρι, λίγο τριμμένο κρεμμύδι και τα σοτάρετε σε ένα τηγάνι με λίγο λάδι. Προσθέτετε το τυρί ανακατεύετε καλά και το κρατάτε για λίγο στην άκρη. Αλευρώνετε μια επιφάνεια, κόβετε λίγη από τη ζύμη και με πλάστη ετοιμάζετε μικρές πιτούλες. Βάζετε στη κάθε πίτα μια κουταλιά από τη γέμιση, την απλώνετε, πασπαλίζετε με το τριμμένο τυρί που περίσσεψε, κλείνετε τη πίτα, και τη σφραγίζετε. Επαναλαμβάνετε με όση από τη ζύμη θέλετε. Τις ψήνετε μέχρι να ροδίσουν. (Συνταγή: Ηλίας Μαμαλάκης) Η ιστορία: Κατά την παράδοση, όταν έψηναν οι γυναίκες τις μαρμαρίτες, οι καλλικάντζαροι σκαρφάλωναν πάνω στις ταράτσες των σπιτιών, έχωναν το χέρι τους από την καμινάδα, το κρεμούσαν ως κάτω (οι καλλικάντζαροι υποτίθεται ότι μπορούσαν να μακραίνουν όλο θέλουν τα χέρια και τα πόδια τους) και παρακαλούσαν τραγουδιστά να τους δώσουν κανένα κομμάτι. Αν τους έδιναν, έβγαζαν το χέρι, έπαιρναν τη μαρμαρίτα και έφευγαν. (Πληροφορίες από το βιβλίο της Νίκης Λ. Πέρδικα, «Σκύρος» - Τόμος Ι (Αθήναι, Τύποις «Πυρσού» Α.Ε., 1940) Πηγη.mama365.gr loading..

Το άρθρο είναι αφιερωμένο στο ‘δάσκαλο’, Ηλία Μαμαλάκη(*)   Oι φακές είναι ένα φαγητό συνώνυμο της ταπεινότητας και της ευτελούς αξίας της πρώτης ύλης. “Αντί πινακίου φακής”  παραχώρησε ο Ησαύ στον  Ιακώβ τα πρωτοτόκια, τα νομικά διακαιώματα κληρονομιάς των πρωτότοκων υιών της εποχής, στη γνωστή ιστορία της Παλιάς Διαθήκης με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη έκφραση περί φακής, να είναι πλέον συνώνυμη της έννοιας της ευτελούς αξίας. Αλλά αν διαβάσει κανείς λίγο διαφορετικά την ιστορία, με οπτική γκουρμεδιάρικη, εύκολα μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Ησαύ καλά έκανε, μια και η νοστιμιά ενός πιάτου φακής είναι απαράμιλλη, ενώ μέχρι να έβγαιναν οι κληρονομιές, μπορεί να είχε capital controls…  Γιατί οι φακές είναι ένας γαστρονομικός και διατροφικός θησαυρός, που τυγχάνει απλά να είναι φτηνός και εύκολος στο μαγείρεμα. Λίγο λάδι, λίγο ξύδι, λίγο αλάτι σκορδάκι, δαφνούλα, κρεμμυδάκι, και καμιά ώρα βράσιμο και βασικά το’ χουμε! Και νόστιμο πιάτο και χορταστικό. Όλα τα προσόντα έχει αυτή η ταπεινή φακή που υπάρχει στη διατροφή μας απ’ τα αρχαία χρόνια και έχει διαδοθεί σε όλες τις ηπείρους και κουζίνες. Πιο γνωστή εξωτική μαγειρική της φακής είναι στην Ινδική κουζίνα όπου αναφέρεται ως ντάλ, (dal ή dhal). Χαρακτηριστικά χυλωμένη σούπα από διαφορετικούς τύπους φακής (κόκκινης, κίτρινης , μαύρης beluga ή της γνωστής μας, καφέ) με εξωτικά καυτερά μπαχαρικά και σε συνδυασμό με ρύζι ή χωρίς, αποτελούν πολύ βασικό μέρος της διατροφής χωρών όπως η Ινδία, το Πακιστάν, το Νεπάλ και η Σρι Λάνκα. Γιατί οι φακές είναι μια φτηνή και νόστιμη πηγή πρωτεϊνών, βιταμινών (ειδικά Β) και ιχνοστοιχείων (σίδηρος και ψευδάργυρος) εξαιρετικά πολύτιμων διατροφικά σε αυτές τις χώρες όπου μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι vegetarian είτε από επιλογή, είτε από φτώχεια και έτσι η φακή λειτουργεί ως υποκατάστατο του κρέατος. Ο συνδυασμός όλων αυτών των πλεονεκτημάτων ήταν αυτός που έκανε πολλούς από μας τους “νοικοκυραίους” αστούς,  εκείνη την αγωνιώδη περίοδο του καλοκαιριού που δεν ξέραμε τι μέλλει γενέσθαι σ’ αυτή τη χώρα, να στοκάρουμε φακές στο σπίτι για να βγάλουμε τις δύσκολες μέρες. Τώρα λοιπόν που βιώνουμε αυτή την πρωτοφανή οικονομική άνθηση με τα αμύθητα πλούτη μας να γίνονται όμορφοι, μοσχομυριστοί φόροι, ήρθε επιτέλους η στιγμή να γιορτάσουμε την ευμάρεια μας, με ένα νόστιμο πιάτο φακές από κείνες που αποθηκεύσαμε. Και να πούμε WTF… Έτσι ένιωσα πατριωτικό χρέος μου να μοιραστώ τη δικιά μου συνταγή για φακές σούπα που βασίζεται στην κλασική εκτέλεση που κάνουμε στην Ελλάδα με λίγα νεωτεριστικά twists που συντελούν στο ανέβασμα της γευστικής πληρότητας χωρίς να μεταλλαχτεί η προσωπικότητα του πιάτου. Αυτά είναι κυρίως η χρήση Ελληνικού ξυδιού μπαλσάμικο αντί του κανονικού, για να δώσει πληρότητα στη γεύση έναντι απλής οξύτητας και η πρόσθεση ψιλοκομμένου σέλερι στο κρεμμύδι για το σοτάρισμα, που προσθέτει γευστικό βάθος σε κάθε συνταγή μαγειρευτού, χωρίς να μεταλλάσσει το γευστικό του προφίλ. Παρεμπιπτόντως η πληρωμένη απάντηση σ’ αυτόν που θα γράψει, “είχες μπαλσάμικο στο χωριό σου ρε μπάρμπα, όταν έτρωγες τις φακές της μάνας σου;” , είναι “ούτε εσύ είχες πληκτρολόγιο, ψευδώνυμο και ίντερνετ”. Κατά τα άλλα χρησιμοποιώ καρότο που είθισται και δεν χρησιμοποιώ ντομάτα που θεωρώ ότι αφαιρεί γευστικά αντί να προσθέτει γιατί απλά επιπεδοποιεί τις υπόλοιπες γεύσεις και δεν αφήνει τη γεύση της φακής ν’ αναδειχθεί.  Λειτουργεί περίπου σαν κέτσαπ, δηλαδή. Μπορεί να είναι νόστιμη, αλλά μετά από λίγο δεν έχει σημασία σε τι την βάζεις πάνω, γιατί έχει χαθεί ό,τι υπήρχε εκεί γευστικά. Όμως στις φακές (και γενικά στα όσπρια) πολύ σημαντικό ρόλο στη μαγειρική παίζει η πρώτη ύλη και ο τρόπος που αυτή θα ανταποκριθεί. Η έκφραση ‘βραστερό’ για παράδειγμα είναι ενδεικτική του ότι κάποια όσπρια θα γίνουν γρήγορα και θα χυλώσουν βγάζοντας όλη τη νοστιμιά στο πιάτο και κάποια άλλα θα μείνουν σφιχτά, σκληρά και αμυλώδη. Στις περισσότερες επώνυμες συσκευασμένες φακές που θα βρείτε σε σουπερμάρκετ και έχω δοκιμάσει, δεν έχω βρει προβλήματα ‘βραστερότητας’ είναι αλήθεια. Μου έχει τύχει όμως με βιολογικά όσπρια που πήγαν για πέταμα. Στην Ελλάδα καυχόμαστε όμως ότι έχουμε μια μοναδική φακή σε ποιοτικά χαρακτηριστικά που λέμε ότι είναι ‘η καλύτερη στον κόσμο’. Την φακή Εγκλουβής. Που πωλείται μάλιστα σε τιμή που ανατρέπει πλήρως το νόημα στην παροιμία του Ησαύ, περί πινακίου φακής. Είναι μια φακή που παράγεται με εντελώς παραδοσιακό τρόπο σε ένα οροπέδιο στην Λευκάδα με το τοπωνύμιο Εγκλουβή, η οποία είναι μικρή, ιδιαίτερα νόστιμη και σαφώς πιο βραστερή απ’ οποιαδήποτε άλλη ποικιλία. Όπως φαντάζεστε, η παραγωγή είναι πολύ περιορισμένη και πάει κυρίως σε εξαγωγές, με μια μικρή ποσότητα να διατίθεται στην εγχώρια αγορά. Στα πλαίσια της έρευνας για την συνταγή και για την ανάδειξη της πιο νόστιμης συνταγής δοκίμασα και φακή Εγκλουβής, αλλά κατέληξα να μην την χρησιμοποιήσω στη σούπα.  Κυρίως επειδή είναι πανάκριβη και δυσεύρετη, άρα δεν ανταποκρίνεται σ΄ αυτό που εσείς θα βρείτε ως πρώτη ύλη και θα κάνετε σπίτι σας. Έτσι για την εκτέλεση της συνταγής που φωτογραφήθηκε χρησιμοποίησα μια πολύ νόστιμη  φακή που αγόρασα το καλοκαίρι από παραγωγό στις Πρέσπες, η οποία όμως είχε ακριβώς την ίδια μαγειρική συμπεριφορά με τις κλασικές καλές μάρκες που αγοράζουμε όλοι μας. Η φακή Εγκλουβής όμως έχει εμφανώς διαφορετική μαγειρική συμπεριφορά. Βράζει και μαλακώνει πάρα πολύ γρήγορα. Αρχίζει να χυλώνει εκεί που οι άλλες φακές αρχίζουν να μαλακώνουν. Επειδή λοιπόν είναι νόστιμη και πολύτιμη σκέφτηκα να την χρησιμοποιήσω και να την προτείνω, όχι στη σούπα, αλλά σαν βάση μιας πολύ νόστιμης σαλάτας φακής, που σας την παραθέτω ως μπόνους συνταγή, μέσα στη συνταγή για τις φακές σούπα, μια και όπως πάμε θα τρώμε για αρκετό καιρό φακές συχνά, οπότε να μη τις βαρεθούμε. Φακές Εγκλουβής σαλάτα αλ Caruso Η ιδέα είναι μια ανάμειξη βρασμένης, αλλά όχι χυλωμένης φακής Εγκλουβής, που στέκει στο στόμα (αλ ντέντε) με φρέσκα λαχανικά που θα δώσουν  γλυκάδα, οξύτητα και καυτερή γεύση πάνω στο βασικό υλικό, σερβιρισμένα όλα κρύα βέβαια. Χρησιμοποίησα 200 γρ. φακές Εγκλουβής που αφού τις καθάρισα από πέτρες (ήταν πολύ Rock ομολογουμένως) τις έβαλα σε ένα κατσαρολάκι με νερό και λίγο αλάτι και τις έβρασα για 25’. Τις ξέβγαλα με κρύο νερό και τις πρόσθεσα σε ένα μίγμα που είχα φτιάξει από τα εξής υλικά: 250 γρ. ανάμεικτα πορτοκαλί και μαύρα ντοματάκια πομοντόρια Κρητικά κομμένα στα τρία, 4 μικρά φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα, ½ πιπεριά Φλωρίνης ψιλοκομμένη, ½ πιπεριά κέρατο ψιλοκομμένη, ½ πιπεριά καυτερή πολύ ψιλοκομμένη, άνηθο και λίγο δυόσμο. Τα ανακάτεψα και έβαλα ελαιόλαδο και κρέμα μπαλσάμικο. Απλό και υπέροχο πιάτο με μια πανδαισία χρωμάτων,  γεύσεων και υφών που ταιριάζει σε κάθε τραπέζι. Το αποτέλεσμα αποδείχτηκε μάλιστα ικανό να κάνει ανθρώπους που δεν βάζουν φακές στο στόμα τους, να πάρουν δυο φορές απ’ τη σαλάτα (έτσι Όλγα; Και λίγα λέω!). Προφανώς η σαλάτα δουλεύει και με άλλα ντοματάκια, κανονικά κόκκινα πομοντόρια, όπως και με κανονική φακή, ιδανικά ψιλή, βρασμένη τόσο όσο να είναι αλντέντε αλλά να τρώγεται. Υποθέτω ότι με κανονική φακή αυτός ο χρόνος είναι τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο πιο πολύ απ’ ότι με Εγκλουβής, δηλαδή περί τα 35′-40′ λεπτά, αλλά αν κάνετε αυτή τη συνταγή, ελέγξτε καλύτερα τους χρόνους σε σχέση με τη πρώτη ύλη σας. Περί Ηλία Μαμαλάκη(*) Πριν επιστρέψουμε στη βασική συνταγή για σούπα Φακές αλ Caruso, να πούμε σ’ αυτό το σημείο, ότι η ιδέα για την ανάπτυξη του άρθρου αυτού στις περιοχές που άγγιξα, απ’ τη Παλαιά Διαθήκη στην Ινδία και απ’ την Εγκλουβή, στη σούπα, ήταν του Ηλία Μαμαλάκη που μου είχε προτείνει το καλοκαίρι ένα τέτοιο χειρισμό του θέματος. Και ξέρω ότι παρόλο που ίσως διαφωνεί με τις νεωτεριστικές παρεμβάσεις μου στη παραδοσιακή συνταγή (βάζοντας σέλερι και μπαλσάμικο), θα απολαύσει αυτό το άρθρο για ένα φαγητό που λατρεύει! Γι’ αυτό και του το αφιερώνω, αναγνωρίζοντας με τον ελάχιστο τρόπο, το πόσα καλά έχει κάνει για να αναδείξει την Ελληνική παραδοσιακή μαγειρική και να βάλει το κέφι και την καλή διάθεση, πίσω στη κουζίνα.  Είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά που έχει προσφέρει ως έμπνευση και ως παρακαταθήκη γνώσης της παράδοσης, σε μας που ήρθαμε να υπηρετήσουμε τη γαστρονομία πιο πρόσφατα, με τον δικό μας διαφορετικό, νεωτερικό τρόπο. Φακές Σούπα αλ Caruso Χαρακτηριστικά της συνταγής: Πολύ απλή, εύκολη, καθημερινή συνταγή που θέλει περί τη μια ώρα συνολικά. Ένα φαγητό εξαιρετικής διατροφικής αξίας και νοστιμιάς, με πολύ χαμηλό κόστος, δεδομένου ότι οι φακές πωλούνται περίπου στα 3€/κιλό ενώ βρίσκετε και με 1.5€.  Εκτός κι’ αν πάρετε φακές Εγκλουβής οπότε πάτε στα 15€/κιλό.  Θα τις βρείτε δύσκολα σε επιλεκτικά μπακάλικα και ντελικατέσεν. (εγώ τις βρήκα στο παντοπωλείο-τυροκομείο Κωσταρέλου στα Βριλήσσια που έχει και καταπληκτική φέτα για να συνοδέψει τις φακές σας (Λεωφ. Πεντέλης 46, τηλ. 210 8104470).  Τώρα αν με ρωτήσετε αν οι φακές Εγκλουβής είναι τόσες φορές πιο νόστιμες, όσες φορές είναι πιο ακριβές, θα σας πω ευθαρσώς όχι. Αλλά αξίζει να δοκιμάσετε σίγουρα. Και να τις χρησιμοποιείτε επιλεκτικά. Μην τρελαθούμε κι’ολας! Η ιδιαιτερότητά του φαγητού, είναι το ότι η φακή ως πρώτη ύλη, ανάλογα με την προέλευση της και τον τύπο της, έχει διαφοροποιήσεις στο χρόνο που βράζει και χυλώνει. Έτσι δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι για το πόσο χρόνο χρειάζεται να ολοκληρωθεί το φαγητό μαγειρικά, ούτε ποια είναι η ποσότητα του νερού που χρειάζεται, προκειμένου να χυλώσει όπως πρέπει. Γι’ αυτό προτείνουμε να βάζετε μια αρχική ποσότητα βρασμένου νερού και να συμπληρώνετε μετά από ένα σημείο, ανάλογα με το πως λειτουργεί η πρώτη ύλη που επιλέξατε. Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές στη συνταγή φακής σούπα, με πρώτη κλασική την πρόσθεση ντομάτας, συνήθως σε μορφή πελτέ. Προσωπικά την βρίσκω άστοχη, γιατί η ντομάτα αφαιρεί την ένταση της γεύσης της φακής και επιπεδοποιεί το σύνολο, αλλά εδώ πλέον κινούμαστε στα όρια μεταξύ μαγειρικής δεοντολογίας και προσωπικού γούστου. Μια ενδιαφέρουσα δημιουργική παραλλαγή που μου πρότεινε η σεφ Ελένη Δοξιάδη, κινείται στη λογική Ινδικού Dahl και είναι με κάρυ ως βασικό καρύκευμα, τσίλι που εντείνει τον spicy χαρακτήρα, κόκκινη πιπεριά που δίνει χρώμα και φλούδα πορτοκαλιού που βγάζει αρώματα, μια συνταγή που θα δοκιμάσω λίαν προσεχώς, οπότε και θα αποκαλύψω όλες της τις λεπτομέρειες. Υλικά (για 4 άτομα) 500 γρ. φακές 1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο 1 μεγάλο καρότο κομμένο σε ροδέλες 1-2 κλωνάρια σέλερι, χωρίς τα φύλλα, ψιλοκομμένο 4 σκελίδες σκόρδο 4 φύλλα δάφνης 180 ml ελαιόλαδο + έξτρα για το σερβίρισμα 50 ml. Ξύδι Balsamico + έξτρα για το σερβίρισμα 2-2 ½  λίτρα ζεστό νερό 1 κ.γ. αλάτι 1/8 κ.γ. πιπέρι Παρασκευή 1. Προετοιμάζετε τα υλικά: Ψιλοκόβετε κρεμμύδι και σέλερι, κόβετε σε ροδέλες το καρότο, καθαρίζετε τα σκόρδα. Αν οι φακές σας δεν είναι από συσκευασία μεγάλης εταιρίας καλό είναι να τις απλώσετε σε ένα ταψί και μετακινώντας λίγες–λίγες, με το χέρι, να ελέγξετε ότι δεν έχουν πετρούλες (Ειδικά αν είναι φακές Εγκλουβής ή χύμα). 2. Σοτάρισμα: Βάζετε το λάδι σε μια κατσαρόλα να κάψει σε μεσαία προς χαμηλή φωτιά και προσθέτετε το κρεμμύδι, το σέλερι και το καρότο. Ανακατεύετε και τα σοτάρετε σιγά-σιγά για ένα 10λεπτο περίπου ώστε να βγάλουν τη νοστιμιά τους. 3. Παρασκευή σούπας: Προσθέτετε τις φακές, τη δάφνη και το σκόρδο. Σοτάρετε μαζί με τα λαχανικά για άλλα τρία λεπτά. Προσθέτετε 1 ½ λίτρο βρασμένο νερό, τα 50 ml. του Balsamico και ανακατεύετε. Μόλις πάρουν βράση, σε χαμηλή πάντα φωτιά, βάζετε καπάκι στη κατσαρόλα  και αφήνετε να βράσουν για 30 λεπτά, αν πρόκειται για κανονικές φακές (ή 15 αν πρόκειται για φακές Εγκλουβής). Προσθέτετε αλάτι και πιπέρι και ελέγχετε αν και πόσο ακόμη νερό χρειάζονται για να φτάσουν στο σημείο να χυλώσουν, να βγάλουν δηλαδή όλη τη νοστιμιά τους στο νερό, δίνοντας στη πορεία καφέ χρώμα στη σούπα που γίνεται παχύρευστη.  Συμπληρώνετε μία ή δύο φορές από λίγο νερό για να μην μείνει στο τέλος αραιή η σούπα και οι φακές είναι νερόβραστες όπως ταιριάζουν σε λογική σαλάτας και όχι σούπας. Στις περισσότερες φακές του εμπορίου που έχω μαγειρέψει όπως και σ’ αυτές της συνταγής που ήταν χύμα, αγορασμένες από παραγωγό στις Πρέσπες, η σούπα φτάνει στην επιθυμητή πυκνότητα μεταξύ 45 λεπτών και 1 ώρας. Οι φακές Εγκλουβής, όπως έχω ξαναπεί, βράζουν και μαλακώνουν πολύ νωρίτερα, οπότε υπολογίστε λίγο πάνω απ’ την μισή ώρα για φακές σούπας. Σερβίρισμα: Αφήνετε τη σούπα φακές για τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο, ώστε να πέσει η θερμοκρασία σε σημείο που να μπορείτε να απολαύσετε τη γεύση. Σερβίρετε στα πιάτα, προσθέτοντας ο καθένας κατά βούληση ωμό λάδι και λίγο ακόμη μπαλσάμικο, (δοκιμάστε επίσης και κρέμα μπαλσάμικο), ώστε να ακούγεται η γλυκόξινη γεύση του, λίγο πάνω απ’ την comforting υφή και οικεία γεύση της φακής. Συνοδέψτε απαραίτητα από ωραίο ψωμί και καλή φέτα. Μόλις μεταμορφώσατε την ταπεινή φακή σε μια γευστική πολυτέλεια. Που μάλιστα δεν φορολογείται… Πεντανόστιμες Φακές Σούπα και σαλάτα με Φακές Εγκλουβής 4.48/5 (89.58%) 71 votes Print PDF

Αυτή είναι μία γρήγορη συνταγή την οποία είχα δει στην εκπομπή του Ηλία Μαμαλάκη σε κάποια φάση και αποφάσισα επιτέλους να την δοκιμάσω. Ισπανική ομελέτα με πατάτες και κρεμμύδια Υλικά: 2 μέτριες πατάτες 2 κρεμμύδια ξερά τριμμένο σκόρδο αλάτι πιπέρι πάπρικα θυμάρι 5 αυγά ελαιόλαδο Εκτέλεση: 1) Καθαρίστε τα κρεμμύδια και τις πατάτες. Κόψτε τα και τα δύο σε λεπτές μικρές φέτες. 2) Βάλτε ελαιόλαδο σε ένα τηγάνι έτσι ώστε να καλύψει καλά τον πάτο. 3) Βάλτε το τηγάνι σε δυνατή φωτιά και προσθέστε στο τηγάνι τα κρεμμύδια με τις πατάτες. Ανάλογα με τις προτιμήσεις σας προσθέστε αλάτι, πιπέρι, σκόρδο, πάπρικα και θυμάρι. Ανακατέψτε καλά και χαμηλώστε τη φωτιά σε μέτρια για να μαλακώσουν σιγά σιγά οι πατάτες και τα κρεμμύδια χωρίς να πάρουν χρώμα όμως (θα πάρει 10 με 15 λεπτά). 4) Χτυπήστε τα αυγά με λίγο αλάτι και πιπέρι σε ένα μπολ και μόλις τα λαχανικά μαλακώσουν προσθέστε τα αυγά. Μην ανακατέψετε. Όταν θα ψήνετε το αυγό από κάτω προσπαθήστε να σπάτε την κρούστα έτσι ώστε να πηγαίνει ωμό αυγό στον πάτο και να ψήνεται. 5) Μόλις τα αυγά έχουν αρχίσει να σταθεροποιούνται αναποδογυρίστε την ομελέτα σε ένα πιάτο και ρίξτε την ανάποδα πάλι μέσα στο τηγάνι. Αφήστε την να μαγειρευτεί έως ότου η ομελέτα πάρει χρυσαφί χρώμα. Μπορείτε να σερβίρετε την ομελέτα με ψητά ντοματίνια και φρυγανισμένο ψωμί. Μην βάλετε πολύ ελαιόλαδο στην αρχή γιατί θα γίνει πολύ βαριά η ομελέτα. Ελπίζω να σας αρέσει! Εύα